Korona günlerinde sanat emekçisi olmak...

Başlığı atarken çok düşündüm. Acaba sanatçılar mı desem diye... Ama yok olmaz. Öyle dendiğinde aklımıza büyük şöhretler, ihtişamlı hayatlar geliyor. Okuyanlar "Onlar senden benden rahat, tuzları kuru." diyecek. Peki "Ünsüz sanatçılar" desem? O da içime sinmedi, kulağa haksız bir tabir olarak geldi.

İşte o an 1 Mayıs'tan yola çıkarak doğru ifadeyi buldum. Doğru ifade sanat emekçileri olmalıydı. 

Peki kim bu sanat emekçileri? 

Perdelerini açamayan, öğrencilerine ve seyirci alkışlarına uzak kalan tiyatrocular,
Sahnelere hasret kalmış müzisyenler,
Sinema ve dizi sektörünün yan rolleri, figüranları ve ışıkçısından sesçisine görünmez kahramanları,
Müzikten pandomime kadar türlü branşlardaki sokak sanatçıları...

Düşünün ki sokakta müzik yapamadığı için kaldığı pansiyondan atılan müzisyenler var.

Bu liste uzar gider ve acıdır ki Mustafa Kemal Atatürk'ün deyimiyle milletin hayat damarlarından biri ne yazık ki kopmak üzere.

Kıt kanaat geçinen özel tiyatrolar kapanma tehlikesiyle karşı karşıya.
Günü kurtaran sokak müzisyenleri için hayat durmuş durumda.
Sinema ve dizi sektörünün çalışanlarına hacizler kapıda.
Ressam çizdiğini satamıyor, yazar ise kitabını basacak yayınevi bulamıyor.
Ramazan ayından yola çıkarak söyleyeyim, Hacivat ve Karagöz karakterlerinin şahsında; gölge oyununun ustaları bu yıl çocuklarla buluşamıyor.

Daha sayılır mı? Hem de nasıl ama saymayacağım. 

Koronavirüs sürecinde hizmet sektöründe insanlar işinden, esnafsa dükkanından oldu. Herkesi etkileyen salgın hastalık için farklı sektörlerin ayakta kalması için odalardan birbiri ardına hamleler ve Bakanlık nezdinde alınmış kazanımların haberleri geliyor. Gündemimizde berberler, lokantalar, güzellik merkezleri, kafeler var. Olmalı da... Lakin sanatçıya da yer vermek, onun da derdine derman olmanın yolunu düşünmek lazım.

Korona salgını elbet bitecek. Dünya ve ülkemize yeniden bahar gelecek. Buna inancım tam. Lakin o baharın gri, hatta simsiyah gelmemesi için, mevsimin en güzel renklerini hissetmek için sanatçıyı da unutmamak lazım.

Yoksa aşklarımız, umutlarımız, hüzünlerimiz, heyecanlarımız kısaca bizi biz yapan insani duygularımız yarım kalacak.